Mijn regels bleven uit en ik kreeg een voorgevoel: zou ik zwanger zijn? Ik voelde meteen ook een sprankeltje hoop 'misschien is het dit keer wel een meisje'.
Ik heb 2 prachtige zonen: 7 en 3 zijn ze.
Maar ik heb altijd een dochter gewild. Ik heb een hele goede band met mijn mama, en ze is zo'n steun geweest tijdens mijn zwangerschappen.
Het is toch iets speciaals... zo moeder-dochter, anders dan bijvoorbeeld de band met mijn (nochtans hele lieve) schoonmoeder.
De test bevestigde: zwanger!
Ik kon mijn geluk niet op, tot ik op 13 weken bij de gynaecoloog zat om het resultaat van de NIPtest te bespreken.
'Alles is oke' zei hij, 'en het is een jongen, dat wordt een dolle bende thuis!'.
Nooit zou ik giechelende vriendinnetjes op de achterbank vervoeren, mijn vlechtkunsten perfectioneren of samen onze teennagels lakken.
Ik vocht tegen mijn tranen maar toen ik aan de auto kwam barstte ik in huilen uit.
Er ging zoveel door me heen: Mijn laatste kans op een meisje: weg. Nooit zou ik met een dochter gaan shoppen, giechelende vriendinnetjes vervoeren op de achterbank, haartjes vlechten of in de Hema bij de mooie, uitgebreide kledingafdeling spulletjes uitzoeken. Ik zal altijd 'de hele lieve schoonmoeder' zijn. Ik voelde me schuldig dat ik mijn zoontjes geen zusje kon geven.
Ik begon allerlei dingen op te zoeken. De gekste dingen eerst!
Of ik het geslacht misschien nog zou kon veranderen, door bepaalde dingen te eten.
Ik wist wel dat dat niet kon, maar toch...
Uiteindelijk bedacht ik dat een abortus ook een mogelijkheid was: dan konden we gewoon opnieuw proberen voor een meisje.
Maar is dat ethisch oke? Een abortus obv geslacht? Is niet ieder kind een geschenk zoals mijn oma altijd zei? Zoveel mensen met fertiliteitsproblemen, en ik zou hierom afbreken?
Is dat ethisch oke? Een abortus op basis van geslacht?
Ik maakte een afspraak in het abortuscentrum. Daar voelde ik me niet op mijn plaats.
Door het gesprek met die psychologe besefte ik dat ik niet teleurgesteld was in deze jongen, maar dat het voelde als een verlies van de dochter die ik nooit zal hebben.
Ik heb mezelf een paar weken de tijd gegund om te rouwen om dat verlies.
Om mezelf te identificeren als een 'all boys-mama' ipv een mama met twee zonen en een dochter.
Daarna pas durfde ik het aan om de reacties van de buitenwereld te trotseren.
Nu mijn zoontje geboren is ben ik opgelucht dat mijn liefde voor hem even groot is als voor mijn andere zoontjes.
Af en toe steekt het nog en gun ik mezelf een momentje van rouw om de dochter die ik nooit kreeg.
Maar daarbuiten geniet ik volop van mijn levendige kroost!
*Karina is een verzonnen naam
Wil je meer lezen over gender disappointment?