Brief aan mijn ongeboren kind. Vorig jaar besloot ik om je te laten gaan, nu twijfel ik over mijn kinderwens.
Vorig jaar op 17 juni heb ik niet echt deftig afscheid van je genomen. Toen liet ik alles gebeuren, op automatische piloot. Nog voor de fysieke loskoppeling had ik mentaal al een niet meer te overbruggen een afstand gecreëerd.
In de afgelopen maanden heb ik dan toch weer toenadering gezocht. En tot mijn verrassing ook gevonden!
Het was goed om je echootje terug in handen te hebben. Het was goed om je olifantenvaliesje te kunnen vullen met kaartjes, teksten en foto’s. Nu ben je toch weer een beetje dichter bij mij. Met de wandeltocht op 17 juni wil ik, één jaar later, graag op een gepaste manier afscheid van je nemen. Want dat verdien je echt. Je hebt immers zoveel teweeg gebracht, zoveel impact gehad. Het was een heftig jaar, met veel verdriet en soms hoogoplopende discussies. Ik heb vaak het gevoel dat ik nog steeds in dezelfde valkuilen trap of dezelfde denkfouten maak.
Het is me nog steeds een raadsel waarom ik zo weinig vertrouwen heb in mezelf als potentiële ouder van een kind.
Waarom durf ik het niet aan? Wat blokkeert me om te stap te zetten? Ik weet dat het antwoord op deze vragen niet plots uit de lucht gaat komen vallen. Het is een zoektocht die moeizaam verloopt en daarom veel geduld vraagt. Ik hoop dat je me kan blijven aanmoedigen om de zoektocht verder te zetten, en om te evolueren naar een meer ‘volwassen’ versie van mezelf, die meer genuanceerd naar de dingen kijkt.
Ik vind het ontzettend jammer dat ik je niet geboren kon laten worden, maar ik ben me ervan bewust dat het (heel waarschijnlijk) geen goede start zou geweest zijn. Ik merk nu hoe moeilijk het is om los te komen van bepaalde denkkaders, om eens vanuit een ander perspectief te kijken naar zelfstandigheid en persoonlijke vrijheid. Dat heeft tijd nodig. En de tijd van de zwangerschap zou, vrees ik, niet voldoende geweest zijn. Maar weet dat ik je dankbaar ben, ondanks alle verdriet en vertwijfeling.
Dankzij jou ben ik me de vraag gaan stellen of ik écht een leven wil zonder kinderen.
Een heel cruciale vraag, besef ik nu. Voorlopig blijf ik vastlopen op die vraag. Soms is dat heel frustrerend, ook voor mijn vriend die ik op de proef stel met al mijn twijfels en vragen. Toch ben ik ervan overtuigd dat het goed is dat je me met deze vraag geconfronteerd hebt. In afwachting van meer (zelf)inzicht, is er het vooruitzicht op de wandeltocht van 100km. Je echootje gaat mee in de rugzak, en ik heb er vertrouwen in dat je me, samen met Jan en mijn ma, de mentale kracht zal geven om door te zetten als het even moeilijker gaat. Dankzij de wandeling hoeft 17 juni niet voor altijd een triestige dag te zijn. Ik wil er iets positiefs van maken, en daarmee ook een nieuw jaar tegemoet gaan. Een nieuw jaar met nieuwe kansen. Want zoals de quote die ik bij je echootje heb gestoken zegt: "Je kunt een keuze niet altijd terugdraaien. Maar je kunt altijd wel weer een nieuwe keuze maken”.
* Emilie is een fictieve naam
Weet dan dat je bij Fara terecht kan. Wij zijn er voor je en brengen je ook graag in contact met andere lotgenoten.