Skip to main content

Hoe ben je mama of papa van een kindje dat je verloor door een zwangerschapsafbreking?

Kan je rouwen om iets wat je nooit écht hebt gekend? Wat voor de buitenwereld misschien onzichtbaar bleef? Ja, absoluut. En het doet pijn ook! Wellicht ga je door een rouwproces, ook al heb je zelf beslist om je zwangerschap te stoppen.

De eerste weken

De eerste weken aanvaarden de mensen rondom jou dat je niet helemaal jezelf bent: 

  • je weent sneller,
  • schermt je een beetje meer af
  • of vertelt net heel gedetailleerd wat er is gebeurd
  • ...

Deze emoties verbinden je met je kindje. Deze herinneren je er aan dat je moeder of vader bent geworden, dat je er een kindje bij kreeg. Dit mensje, hoe klein ook, misschien was het zelfs nog maar een mensje in wording... het heeft je voorgoed veranderd. De beslissing om de zwangerschap te beëindigen, heeft hier geen invloed op.

Na verloop van tijd kan je echter voelen dat mensen het verhaal wel gehoord hebben, en vind je minder aansluiting. Wat rest is je verdriet, je kwaadheid, je schuldgevoel en vaak…  de leegte.

Ouder zijn van een kindje dat niet leeft

Alleen, hoe doe je dat, moeder of vader zijn van een kindje dat niet leeft?
Als jij nu stopt met wenen of rouwen, dan lijkt het alsof je hem of haar vergeten bent.
Iedereen rondom jou lijkt dat al te doen; het voelt misschien als je
 plicht om hem of haar in ere te houden.
Om aan iedereen elke keer weer te laten merken dat je hem of haar nog niet bent vergeten. Dat zal je nooit doen, dat weet je, dat denk je toch... Maar weten de mensen rondom jou dat ook? En wat als de herinneringen vervagen?

  • Misschien heb je wel een koesterboekje of doosje gemaakt. Of wil je nog een mooie foto-album maken van de intense momenten samen.
  • Misschien wil je nog een herdenkingsplaatsje zoeken in je huis? Een fotootje inkaderen en ergens sereen ophangen.
  • Misschien wil je wel een tattoo om de verandering die dit kindje teweegbracht te vereeuwigen?
  • Misschien heb je nog andere wilde ideeën of plannen… Dit brengt je dichtbij.
"Lieve Cas, het is 3 maanden geleden sinds jouw geboorte. Eindelijk ben ik ertoe gekomen dit boekje te maken. Ik zal de komende dagen, maanden en misschien wel jaren dit boekje gebruiken om iets in te schrijven telkens ik aan jou denk."
Je mama

De draad van het leven oppikken?

Wat als je (straks) terug de draad moet oppikken van je leven? Dan lijkt het alsof het allemaal niet is gebeurd… Dat kan toch niet?!
Diep van binnen voel je dat dat niet zo is, maar je bent er misschien wel bang voor. Alleen in je intense verdriet voel je je verbonden met je kindje. Dan is het heel dichtbij... Dit wil je voor altijd koesteren. 
Het wordt dus zoeken naar hoe je het dagelijkse leven kan oppikken, zonder de verbinding met je kindje te verliezen. 

Zoeken naar een blijvende verbinding met je kindje

Graag zien gaat voorbij de grenzen van dood gaan, dat stopt nooit. Dus moet je een manier vinden om het graag zien vorm te geven. Een manier om uiting te geven aan deze  mix van emoties én aan de blijvende verbinding met je kindje, over de dood heen. Dit helpt om het afscheid te verzachten: je moet niet loslaten, je kan leren anders te verbinden ….

  • Misschien is er wel een soort van ritueel dat je kan (uit-vinden), een gewoonte die heel eigen is aan de relatie tussen jou en je kindje. Ook al was het ‘contact’ maar heel kort, toch zijn er herinneringen aan deze bijzondere kennismaking …
  • Misschien was er iets wat je deed vlak na de geboorte, iets wat je gezegd hebt, iets wat je gevoeld hebt, iets wat je bij het afscheid meegaf. Het kan belangrijk zijn om iets te zoeken om deze herinnering levendig te houden/maken, ook als je kindje niet meer fysiek bij jou is. Zo kan je hem of haar laten weten dat je deze momenten koestert. Dat jouw graag zijn niet is gestopt en dat je hem of haar nooit zal vergeten…
"Zijn as hangt in een kettinkje rond mijn nek, zo is hij altijd heel dicht bij mij, zijn mama."
  • Die ene datum waarop de wereld even helemaal stil stond, zal nooit meer dezelfde zijn. Ook al gaan er jaren voorbij.
    Sommige mensen doen iets bijzonders op de verjaardag van de sterfdatum, alleen, met de partner en/of andere familieleden.
    Anderen zoeken naar een verbondenheid op het moment van de uitgerekende bevallingsdatum. Het zijn momenten die jaarlijks terugkomen en waarop je expliciet kan laten zien hoe aanwezig je kindje nog voor je is, aan jezelf, aan je partner of je naaste familieleden en vrienden.
    Dit zit zeker niet altijd in grootse dingen, ook kleine gebaren kunnen het verschil maken. Je zal merken dat dit kan verschuiven over de jaren heen en na verloop van tijd vinden de meeste mensen hierin hun eigen weg. 
Wie kan mij helpen verwerken na mijn zwangerschapsafbreking?