#Noodgedwongen.
Heel eerlijk, ik geloofde er niet erg in… wie me beter kent, weet dat ik een nabij-mens ben. Hoe dichter, hoe liever. Er is zelfs een collega die weet wanneer ik in ons gedeeld gesprekslokaal vertoef. ‘Katleen, ik schoof je stoel wat achteruit voor mijn gesprek’, zegt ze me dan met een knipoog. Diezelfde collega durft ook met mijn sporadische pc-gevechten lachen. Toegegeven, ik vervloek weleens de technische kant van onze job, maar gelukkig ben ik inhoudelijk véél beter, relativeer ik dat telkens ?
Ik aarzelde. De gesprekken waar ik het meest van hou verlopen in groep tijdens een persoonlijke ontmoeting. Zou een online meeting zulks kunnen evenaren? En zou dat technisch vlot lukken?
Ik weet dat het anders zal zijn en vrees voor minder: minder intens, minder verbindend, minder zinvol. Ik vraag ook altijd vooraf wat deelnemers hopen te vinden. Hoop als grootser motief dan verwachting, beknot door realiteitszin. Ikzelf betrapte me op niet teveel verwachten… Maar ik spring altijd graag voor iets nieuws. Ben nogal voor doen zonder teveel piekeren. Met de leuze van mijn jeugdheldin ‘Ik heb dat nog nooit gedaan dus ik denk dat ik dat wel kan’ (Pipi Langkous), spring ik. De deelneemsters – met lef! - springen mee. 3x op rij vullen we met 8 onze gespreksavond.
Spoiler-alert: het lukt wonderwel.
Hoe verkeerd kan ik zijn. Groot was mijn verbazing. Het is wel anders. Anders intens. Anders verbindend. Anders zinvol desondanks of net dankzij het scherm dat ons van elkaar scheidde. Even goed, echt. Dit heb ik niet durven hopen. Ik ervaar een anders nabij-zijn. Ik voel verbondenheid over de zoom-hokjes heen.
We Zoomen. We zoemen over wat er leeft in de groep, de vragen waarmee ze worstelen, de gevoelens waarmee ze kampen, slingerend tussen wanhoop en hoop. Zich voldoende veilig geborgen voelen, geraakt worden en inspiratierondjes rond symboliek en veerkracht incluis.
Het doet hen minder alleen voelen, zet aan om net even anders te kijken door nieuwe inzichten en alle gevoelens in hun dubbelheid toe te laten. De ervaringsuitwisseling rond beleving en betekenisgeving geeft ook net dat duwtje dat ze nodig hebben. Moed om de complexiteit in de ogen te durven kijken en rondom zich uit te reiken. Daadkracht om iets nieuws uit te proberen.
Zo zie je maar. Beter als de deelnemers zelf kan ik er geen woorden aan geven, hun laatste woordenrondje: #(h)erkenning #geraaktzijn #ontroering #bewondering #dankbaarheid #moed #openheid #eerlijkheid #nietalleen #inspiratie #pluimvooronseigenzoekproces
Op het eind van zulk traject ‘in real life’ geef ik doorgaans iets tastbaars mee, gelinkt aan het besprokene, als vasthouder. En een groepsknuffel groeit ook spontaan. Aan een scherm zit jammer genoeg geen doorgeefluikje. Dus knuffelen we onszelf even. En nodig ik nu vrijblijvend uit om een brief aan zichzelf te schrijven. Wat beloof jij jezelf binnen een jaar? Waar wil je graag staan dan? Wat wil jij vasthouden uit dit bijzonder traject van gespreksavonden? Waar wil jij aan herinnerd worden? … Ik fungeer als briefbewaarder (onder gesloten omslag) en post deze binnen een jaar.
Ook match ik contactgegevens voor wie deze uitwisselen wil met de andere groepsleden. Uiteindelijk hebben ze mij niet verder nodig, gelukkig maar.
By the way, ik zou Katleen niet zijn als ik niet voor ‘blended’ ging, met een voorstel om persoonlijk af te spreken als terugkombijeenkomst wanneer Corona slaapt. Instemmende hoofdknikjes. Wel voorzichtig, want het zal weer even spannend worden, alsof het scherm toch ergens beschermt. Check volgt mailsgewijs, want eventuele groepsdruk wil ik uitsluiten. We gaan wellicht voor een ongedwongen wandeling met besloten praatplek waar we ook ongestoord kunnen zijn. Tja, ik kan het niet laten. Zo vervlechten we het goede van beide, niet?
En die ene collega complimenteerde me spontaan en oprecht ? Zonder supporter van mijn team had ik nooit durven springen, zij zijn uiteindelijk mijn reddingsboeien, maar ik zwom… en de deelnemers zwommen mee naar nieuwe oevers. Dankbaar dat ik daar getuige van mocht zijn.
#Deugddoend
Katleen Alen, Stafmedewerker Fara
Mei-juni 2020, corona-tijd met bijzondere uitdagingen