Je moet weten dat ik mezelf zie als een vaderfiguur. Sinds mijn kindertijd is vader worden een levensdoel.
De voorbije jaren waren zwaar. Naast een scheiding, kreeg ik ook een abortus te verwerken.
Kort geschetst: na de scheiding van mijn vrouw kreeg ik een nieuwe relatie. Ze werd zwanger en begon te twijfelen.
Ik heb gevochten als een leeuw om S. (zo wou ik mijn zoon noemen) te behouden. Maar voor haar was het een no-go.
Alles aan de abortus voelde fout voor mij. Ik wou daar niet zijn. Het druist in tegen mijn geloof. En daarbovenop: ik wou vader worden!
Tot op vandaag hoor ik de dokter zeggen "wil je mee naar binnen gaan?'
Ik wou er niet zijn en tegelijkertijd ook wel, voor S. Ik stond haar bij terwijl mijn grootste nachtmerrie uitkwam.
Ik voelde me medeplichtig.
Dat moment staat als een dia in mijn geheugen gebrand.
De dag daarna stuurde ze dat ze spijt had.
Daar kon ik niet mee om. Ik had het zo vaak gezegd! Het lukte me toen echt niet om haar nog te steunen.
Een traan die komt en gaat
Als symbool voor S. en het verwerkingsproces laat ik om de paar maand een traandruppel tatoeëren op mijn nagels. Er zijn er twee, op beide ringvingers. Ze komen en gaan, net zoals mijn verdriet.
Ook draag ik sinds kort een ring met een inscriptie van onze namen: S&S. Je kan het lezen als SenS ('emotie' in het engels).
Ik heb periodes waarin alles goed gaat. Ik denk positief, dat is nodig om mijn kopje boven te houden.
Tegelijk doorga ik ieder jaar een periode van rouw.
Dan sta ik op met kikkerogen omdat ik de nacht huilend verdroeg. En dat is oké. Ik merk dat ik meer en meer kan accepteren wat er gebeurd is, en dat ik het er van mezelf moeilijk mee màg hebben. De gesprekken bij Fara helpen me hierbij.
Als ik er op terugkijk
Als ik terugkijk op de abortus kan ik de machteloosheid van toen weer voelen. Een vreselijk gevoel. Ik begrijp dat de vrouw de eindbeslissing heeft. Maar het is pijnlijk als die beslissing niet gedragen is.
Andere mannen wil ik op het hart drukken: bescherm jezelf, wees voorzichtig als je intiem bent. Als er een zwangerschap volgt, heeft dat ook gevolgen voor jou.
Ik voel wel dat het onbegrip stilaan verdwijnt.
Ik ben nu 40 en vraag me soms af: zal er een kind op mijn pad komen? Zal ik vader kunnen zijn?
'Zonder liefde geen pijn' zeggen ze wel eens. Wel, dan ben ik er oké mee om pijn te voelen, want de liefde die ik voel zal niet verdwijnen.
S. februari 2024
Misschien kan contact met andere mannen die hetzelfde meemaakten helpend voor je zijn? Je kan steun en (h)erkenning vinden in elkaars ervaringen. Dat is toch net even anders dan hierover uitwisselen met je gewone vrienden.