Jij zit met ’t gevoel dat je partner niet echt in zit met de abortus. Dat kan je boos maken of een gevoel van teleurstelling geven en mogelijks zelfs je relatie in vraag doen stellen. Het is zinvol om bij je eigen vooronderstellingen stil te staan. Kloppen deze wel?
Veel voorkomende gedachten klinken in de trend van: ‘voor hem is dat minder erg’. Eigenlijk denken mannen dat zelf ook meestal: dat het voor hun partner sowieso erger is.
Het lichamelijke aspect ontbreekt
Dat het erger is voor jezelf kan best zo zijn, want het is uiteindelijk jouw lichaam.
Jij droeg de zwangerschap letterlijk in jouw buik. Dat doet appèl op je (buik)gevoel.
Vrouwen voelen zich vaak verbonden met de zwangerschap, ook al besluit men alsnog tot afbreking.
Mannen maken minder snel die verbinding, voelen zich vaak pas ‘papa’ bij de geboorte of nog later. Bijvoorbeeld pas wanneer het kind wat ouder is.
Het is dan ook niet zo raar dat hij jouw gevoel niet zo goed kan ‘invoelen’. Mannen die al andere kinderen hebben, kunnen soms net iets makkelijker in hun vadergevoel komen of je moedergevoel begrijpen.
Ook voor mijn partner moet het een heel moeilijke periode zijn geweest. Ik zie dat nu veel beter. Hij begreep niet wat er precies door me heen ging. Dat is zo moeilijk te verwoorden. Het is in mijn lichaam gebeurd…Charise, 30
Ook dubbele gevoelens
Jij moest de ingreep ondergaan, dus jij beleeft dit mogelijk intenser, meer ingrijpend.
Dat betekent echter niet dat hij geen dubbele gevoelens zou ervaren: opluchting en vertrouwen in de toekomst versus verdriet, boosheid, schuldgevoel…
Daarbij kan het zijn dat hij zich sterk houdt, om jou of jullie gezin te beschermen. Verder is het soms moeilijk voor mannen om over hun gevoelens te praten.
Als ik laat zien hoe moeilijk ik dit vind, wat dan? Ik kan me beter sterk houden, zodat zij iemand heeft om op te leunen.Amad, 39
Het lijkt misschien dat je partner er sneller overheen raakt. Maar is dat ook echt zo?
Veel heeft te maken met hoe hij aan de slag gaat met verwerken en hoe zijn manier hierin verschilt van de jouwe:
- mannen neigen al sneller naar iets ‘doen’,
- vrouwen hebben doorgaans meer behoefte aan ‘erover praten’.
Dat zit in man-vrouw-verschillen, maar vaker nog in verschillen tussen mensen. Ieder heeft daarin zijn voorkeursstijl:
- De ene persoon zal emotioneel reageren, vooral stilstaan bij gemis en wat hem/haar verdrietig maakt.
- De andere persoon zal zich afreageren door zich bijvoorbeeld op werk of hobby’s te storten.
- Of men zal liever aan de toekomst denken in plaats van met het verleden bezig te zijn.
- De ene zal erover willen praten, de andere net niet.
- ...
Er is geen goede of slechte manier om met moeilijkheden en verdriet om te gaan. Er is alleen de manier die het beste bij jou past.
Manier van rouwen
Als je rouwt slinger je heen en weer tussen ‘verlies’ en ‘herstel’.
- In je verlieskant zal je vooral doorvoelen, vertragen en verstillen.
Je mijmert over je kwetsuur en wellicht heb je de behoefte om daarover te praten. - In je herstelkant wil je vooral vooruit, je denkt in termen van oplossingen en schiet in actie.
Je hebt beide kanten nodig om niet vast te lopen in je proces, blijven bewegen dus.
Het is gezond om deze slingerbeweging te maken, net als de slinger van een oude klok.
Als je jezelf nog eens betrapt op gedachten als ‘hij is er niet mee bezig’, vraag je dan af of hij er echt niet mee bezig is of gewoon op een andere manier. Dat zal je meer begrip doen opbrengen. Uiteraard geldt dit wederzijds: ook jij hebt recht op begrip en steun.
Geef aan wat je nodig hebt
Je partner kan helaas niet spontaan aanvoelen dat jij hiermee zit. Geef dus gerust aan wat je helpend zou vinden, wat deugd zou doen.
Soms kan hij niet bieden wat jij nodig hebt in je rouwverwerking. Of is hij gewoon niet de persoon waarvan je steun wil.
Overweeg in dat geval andere manieren zoals een therapeut of lotgenoten.
Uit ervaring weten we dat contact met mensen die hetzelfde meemaakten erg deugddoend kan zijn.