Een persoonlijk jubileum! 10 jaar begeleiding van lotgenotencontact met vrouwen en mannen na abortus. Zou dat echt kunnen? Het voelt niet zo… Ik hertel en jawel, ik tref nu de voorbereidingen van het maar liefst 20ste traject van gespreksavonden en nog eens zoveel thematische andere activiteiten.
Een groep begeleiden waar ik telkens opnieuw zoveel moois zie gebeuren, daar maakt mijn hart een sprongetje van. En ik moet nu zelf lachen om de onzekere jongere versie van mezelf die bij het prille begin een rugzak vulde met methodieken en interventies om te durven springen. En ik sprong!
Uiteraard zit de theorie nog in mijn intussen afgerafelde rugzak, maar het gaat om de manier waarop ik deze in de praktijk inzet: niet meer als houvast voor mij, wel als houvast via structuur voor de groep, zoveel flexibeler, … De opbouw met een ijsbreker, deelruimte en zorgzame afsluiter - per sessie telkens een stukje diepgaander - bieden blijvend houvast. Maar ik dein nu veel meer mee op het ritme en de noden van de groep, afstemmend op hun golflengte van de betreffende avond.
Wist je al dat ik dat het allerliefste doe, trajectbegeleiding?
Ik heb mijn rol ook helderder voor mezelf, als facilitator, als groepsprocesbegeleider, als hoop-verlener en als ruimtemaker:
- Ruimte maken voor een warme ont-moetingsplek van (h)erkenning.
- Mensen laten zakken uit hun hoofd en ‘ik ben niet alleen’- gevoel doorvoelen.
- Veiligheid creëren om raakbaarheid en kwetsbaarheid toe te laten, met een vangnet errond, óók voor en na de eigenlijke sessies.
- En uitnodigen en inspireren tot veerkracht met inzet van de groepskrachten: ervaringsdeskundigheid en getuige zijn van elkaars verhaal.
Zelf mocht ik ook al de kracht van lotgenotencontact ervaren en delen betekent voor mij ook helen, dat wil ik een ander ook graag geven. En zelf krijg ik telkens weer een boost van energie na zo’n avond. Zo magisch is wat ik ervaar en voel gebeuren tussen ons of hen onderling. Ik sta er een stukje buiten als zorgdraagster én tegelijk ook helemaal tussen.
Wat ik nog zoal leerde?
- Sfeer doet veel om je warm welkom te voelen. Ik probeer dan ook altijd enige warmte te brengen met inrichting, licht en muziek, zelfs in dat ene mistroostige koud aanvoelende (en betaalbare ?) lokaal. Ook online ontbreekt er nooit een kaarsje dat aangestoken wordt;
- Ik begin op tijd, zodat ik zelf nog even vooraf een eigen plek kan vinden in de ruimte of achter mijn scherm. Even stil maken en bewust ademen. Om van praktische regelmodus naar zijnsmodus met open hart te zakken. Ruimte maken begint immers bij jezelf;
- Een rode draad van veiligheid en vertrouwen spinnen is het allerbelangrijkst als zachte bedding voor de groep. Je vraagt ook van hen om te durven springen en ik weet zelf hoe spannend dat voelt! 1 van de mooiste complimenten die ik ooit kreeg: ‘Ik voelde me al veilig en welkom, nog voor ik er was’ (gegeven door een vrouw die haar ‘geheim’ 15 jaar alleen droeg);
- We maken de avond SAMEN tot iets moois en betekenisvols. Ik deel de verantwoordelijkheid met de groep om te zien wat er wel is als er iets vastloopt, tegenzit of ontbreekt;
- Stiltes mogen. Echt;
- Humor mag ook, er gaat zoveel kracht vanuit bij passende inzet ervan. Lachen brengt lichtheid en gedragenheid voor de intense zwaarte.
- … meer weten? Weet me te vinden, ik deel mijn passie graag met je!
Bij deze een warme uitnodiging om het zelf eens te ervaren, spring maar!
Katleen Alen, stafmedewerker Fara
oktober 2022