’s Namiddags vertrek ik reeds vroeg naar het verre Brugge omdat ik de sleutel nog moet ophalen en de ruimte graag ‘warm’ inkleed. Ik ben immers zelf gevoelig voor sfeer (kaarsjes, warme thee en koekjes en vandaag ook een boeketje bloemen).
Typisch is dat ik om 15 min. voor het startuur me telkens zorgen maak of er nog wel iemand zal opdagen, maar dat blijkt telkens onterecht: er wil gewoon niemand de eerste zijn. Het is echt niet vanzelfsprekend om naar een ‘vreemd’ groepje te stappen, maar 6 vrouwen wagen de moedige stap. Intussen is dit het 9de groepje dat ikzelf begeleid en toch blijft zo’n eerste ontmoeting altijd opnieuw spannend, ook voor mij.
Maar ook vanavond merk ik ‘verbondenheid’:
Het is fijn om een gezicht te kunnen plakken op die ‘anderen’ en voelen dat je niet alleen bent. Mijn ‘geheim’ veilig delen, zonder bang te zijn om veroordeeld te worden. Het is verwarrend om het toch moeilijk te hebben met een keuze die je zelf maakt.Anoniem
Een lach en een traan
Er is letterlijk plaats voor een traan (of veel meer) en een lach. Spontaan geeft de ene vrouw het doosje cleenex aan haar overbuurvrouw. Verdriet om verlies mag er zijn. De ene haar verdriet is nog ‘rauw’, de ander haar verdriet al minder overspoelend of met langere tussenpozen. En dit weerlegt de gedachte ‘dit is abnormaal’ of de twijfel ‘zal ik me ooit weer beter voelen?’.
Iemand gooit de quote “Anders vastpakken om 't beter los te kunnen laten” in de groep. En dat gebeurt door uitwisseling, o.a. aan de hand van Dixit-kaartjes die ik meebracht.
De man zit op de TGV, de vrouw blijft alleen achter op het perron… dit beeld neemt de betrokken vrouw ook mee naar huis in gesprek met haar partner en blijkt dat er niet veel meer nodig is om zijn trein te doen vertragen en haar terug op de trein te doen boemelen naar een volgend station… Hij bleek niet zozeer op een ‘betere trein’ te zitten, dan wel op een ‘ander spoor’.
Boosheid, jaloezie, opluchting
Tijdens het opvolgmoment komen ook thema's als kinderwens en lichaamsbeleving aan bod. Intussen groeide er ook voldoende veiligheid om het ook over hun 'donkerste' gevoelens te hebben zoals woedend zijn op de partner, boosheid omdat ze zwanger werden en moesten kiezen, jaloezie op anderen die bij een miskraam of doodgeboorte wel (publiek) mogen rouwen, op de band van stiefkinderen met hun vader die het gemis aan een eigen kind triggeren, niet in het reine zijn met zichzelf, ... en opgelucht merken dat anderen dat ook hebben en zoekende zijn om dit schaduwkantje van zichzelf ook een plek te geven, om te komen tot een nieuw zelfbeeld.
Getuigen helpt
"Ons gesprek verlicht me en geeft vertrouwen in de toekomst". De kracht van getuigen helpt. Ik merk hoe de ruimte om te luchten én om nieuwe wegen te vinden om er luchtiger (veerkrachtiger) mee om te gaan, bij elk van hen binnenkomt. Willens nillens zindert zulk groepsgesprek na, ook bij mij in mijmeringen als: "Neen, t valt niet altijd mee om maar een mens te zijn en verder te moeten met een gemaakte keuze. Dat is leren leven met het risico dat leven heet. En ja, je mag best wat milder zijn voor jezelf." Want wat ik telkens zo mooi tussen hen zie gebeuren is dat mildheid wordt gegeven én ter harte genomen, want het komt van iemand die hetzelfde doormaakte en dat is toch net anders dan van een partner, ouder, goede vriendin of hulpverlener. En ik, ik beschouw het als een voorrecht om hier deel van te mogen uitmaken.
Huiswaarts
Onderweg naar huis passeer ik het winkeltje met mooie papierwaren waar 1 van de deelneemsters een mooie herinneringsdoos kocht. Die vulde ze met een echo, foto’s van toen ze zwanger was, een steungevend kaartje van een vriendin, een brief aan haar kindje dat ze ook een naam gaf... Eén van de vele inspirerende manieren om haar ervaring letterlijk ‘een plekje’ te geven.
Eens thuis vraagt mijn man hoe het was en dan antwoord ik steevast: “Intens en zinvol”.
Katleen Alen,
Stafmedewerker Fara
Mei 2017
Fara organiseert meerdere keren per jaar lotgenotencontact rond abortusverwerking. Je komt er in contact met mensen die hetzelfde meemaakten.