Na positieve prenatale testen besloten mijn man en ik om ons kindje te houden, een meisje met het downsyndroom

Tijdens de 12-wekenecho zag de gynaecoloog een verdikte nekplooi. Even later volgden de resultaten van de combinatietest. Deze waren niet goed en er werd aangeraden om verder te testen. De NIPT stond toen nog in zijn kinderschoenen en deden we niet. Het was wachten op een vruchtwaterpunctie.

Wij hadden ervoor niet stilgestaan bij de mogelijke gevolgen van deze prenatale testen, die zo standaard leken. De weken die volgden waren slopend en gevuld met onzekerheid en verdriet. Het was een rouwproces waar we doorheen moesten. Natuurlijk wilden wij gewoon een gezond kind zoals iedereen. Ik wilde ‘dat gezin met een downkind’ niet zijn. Ik was jaloers op zwangere vriendinnen die wel een gezond kind mochten dragen. Mijn man was ook bezorgd. Wij wilden dat kindje zeker het leven gunnen, maar wat ging dat met ons als ouders doen? Moesten we alles wat we opgebouwd hadden opgeven? Zouden we wel trots kunnen zijn op ons kindje?

Een abortus was het laatste waar ik aan dacht. Downsyndroom was voor mij simpelweg geen reden om de zwangerschap af te breken. Het beeld dat ik van mensen met downsyndroom heb is positief. Ik was niet bang voor de uitdagingen die dit syndroom met zich meebrengt. Ik stelde me in de plaats van mijn kind. Zou ze willen geboren worden met haar downsyndroom of zou ze er liever niet willen zijn? Een andere optie was er voor ons meisje niet. En uiteindelijk was ze er al, weken, nietsvermoedend aan groeien in mijn buik. Een abortus zou het toch niet oplossen. Het zou naar mijn gevoel nog meer verdriet, schuldgevoel en jarenlang gemis met zich meebrengen. We zouden ons blijven afvragen of we er wel goed aan gedaan hadden of hoe ze er nu zou uitzien.

In de omgeving dachten mensen hier veelal anders over. De reacties die we kregen waren vaak kwetsend. ‘Goed dat je het al weet’, ‘ik zou het wegdoen en opnieuw proberen’,‘Ge gaat zo nen duts toch niet op de wereld zetten?’

Ze geven goedbedoelde tips en adviezen. We hadden gelukkig ook veel mensen die wel wisten hoe ze ons het beste konden steunen in onze keuze. Mijn moeder zei: ‘Wat jullie keuze is, is ook de mijne’.  Zo’n reacties doen natuurlijk veel deugd op zo’n momenten.

Mijn man had meer tijd nodig dan ik om te wennen aan het idee dat we binnenkort ouders zouden worden van een speciaal kindje. Wat mijn man belangrijk vond was dat we ons goed zouden informeren en voorbereiden over wat de opvoeding van een kind met downsyndroom inhield. Zoals bij elk ander kind kunnen we niet alles op voorhand weten. Maar de downwereld daar kenden wij heel weinig van.

We namen contact op met Downsyndroom Vlaanderen om advies te vragen over de opvoeding. Zo kwamen we in contact met gezinnen die hun deuren openstelden voor een bezoekje. Daar zagen we hoe een gezinsleven met een kindje met down er echt uitzag. Eigenlijk heel gewone gezinnen. Het versterkte alleen maar onze keuze. Heel gek, maar we keken er echt naar uit om haar te verwelkomen.

Inmiddels is Elise dus 4 jaar. Ze is een lieve, mooie en vrolijke meid. Ok, niet altijd even vrolijk. Ze is vooral een onmisbaar deel van ons gezin. Net als onze andere twee kinderen draait ze mee in de dagdagelijkse routine. Eigenlijk zijn we als gezin en als familie alleen maar hechter geworden. We hebben geleerd om geduldig te zijn en om de kleine dingen te appreciëren. Wij kijken geen 20 jaren vooruit. We weten toch niet wat er op onze wegen komt. Elise mag zijn zoals ze is, we zouden ze niet anders willen.      

Sandra (mama van Elise 4,5 jaar, Lotte  2,5 jaar en Otis 5 maanden)